از چی بگم

علیرضا قمیشی می خواند و من زل زده ام به صفحه ورد سفید مانیتورم؛
دارم توی ذهنم دنبال یه سوژه خوب می گردم برای شما
سوژه کجا بود؟!
اینقدر این روزها ... هورت می کشم که دیگر جایی نمانده برای نوشتن حرفهای دلم!
... باور نمی کنم که باز وقت خداحافظیه ...
در میان صدای علیرضا قمیشی – که از شدت تکرار شنیدن هایم کم رنگ می شود! –می نشینم و سکوت می کنم!
...
کودک از تاریکی می ترسد، دوستم از مرگ، و من ... از عادت کردن و عادی شدن پدیده ها!
پشت ویترین یک مغازه زیباترین لباس دنیا را می بینیم. تمام فکر و ذکرمان می شود آن. به هر قیمتی شده – به هر قیمتی شده! – میخریمش. چند باری که کیف می کنیم از پوشیدنش و بعد ... ناگهان هیولای عادت می آید و نگاه مان جا خوش می کند و دیگر اشتیاق پوشیدن آن لباس، می رود به سمت ناکجا!
امروز کسی را ملاقات می کنیم برای اولین بار در این دنیای شلوغ! دلمان می خواهد هم صحبت شویم روزگار را با او. خودمان را به آب و آتش می زنیم که این پدیده جدید را متوجه خودمان کنیم. " موفق می شویم " چند قرن کوتاه تمام توجه مان می رود به سمت این دوست! و بعد ... خدا لعنت کند این واژه "عادت" را !!!
به حضور پدر، مادر، خواهر، برادر، همسر، فرزدنان، دوستان، آشنایان، رهگذران روزمره زندگیمان عادت می کنیم بی دلیل! به این خیال کال که همیشه های دنیا کنارمان هستند. عادت می کنیم و می رویم سراغ کارهایی مهمتر از این پدیده های تکرار نشدنی!
و بعد یک روز ... پدیده می رود برای همیشه از روزگار روزمرگی مان! ما می مانیم و ... ما وحسرتی که سعی می کنیم در پس بی تفاوتی های ظاهری و توجیه های نخ نما پنهانش کنیم.
علیرضا قمیشی همچنان می خواند، کودک همچنان از شب می ترسد، دوستم از مرگ ومن ... همچنان از عادت!!!
... باور نمی کنم که باز وقت خداحافظیه ...
باز سوژه خودش می آید و می نشیند در سرزمین ذهنم، در سرزمین شلوغ این روزهای ذهنم!